buitenboel

De buitenboel moest nog: ons binnenplaatsje met grote betonnen grindtegels die flink waren verzakt, achter en naast het huis waar al decennia een royaal grindpad lag als entree naar een garage. Maar daar hebben we geen tuinkamer voor gemaakt om tegen zo'n grijs grindveld aan te kijken!

Een grindveld heb je niet zomaar omgebouwd tot tuin -dus moest er weer een machientje komen, voor grondwerk, en auto's met aarde en zand en stenen.

Er wordt natuurlijk getuinierd, dat betekent ook: alles recyclen. Goedkoop in de aanschaf en geen kosten voor afvoer (onze knipkaart voor de Stort is allang op natuurlijk).



En helemaal geweldig dat onze trouwe dakpannen nu nog jaren mee mogen doen, als stapelmuurtjes op ons plaatsje. Muurtjes om op te zitten en voor de planten om hier en daar in te groeien.



Gecombineerd met een voedertafel aan de 'pergola' (een te tuttig woord voor de robuuste constructie) en een vogelbadje met regenwater.


Zelfs dakpannen die het niet heel hielden hebben een tweede leven gekregen. Wat minder verheven: eigenhandig, op de knieën met een moker, stukgeslagen voor een pad in mooi pannenrood. Okee, het is nogal een degradatie, van dak tot pad, maar het is een nobele functie.


Aan de zijkant van het huis een veld geraniums, die moeten nog flink groeien maar het zijn ook de enige die dat kunnen daar onder de waterslurpers die berken heten.

Dat de planten natuurlijk zijn gekozen, passend in deze omgeving, betekent: minder exuberant maar ook minder gauw uit het veld geslagen. Het moet nog groen worden het komend jaar, maar voorzichtig komen de bloemetjes hier en daar al tevoorschijn.


Nu verheugen we ons nog op onze plukhaag, van struiken en bomen met fruit langs het pad achter het huis. Alles plat langs het pad: een leipeer of framboos.

Het was meer, veel meer dan wij hadden ons hadden voorgesteld. Gelukkig zijn wij ook nu weer in vakkundige handen en maken we samen licht werk van stenen stapelen en breken en honderden planten planten -zeshonderd tot nu toe!

Die gaan allemaal om het hardst groeien en bloeien, en dan gaan wij toekijken vanuit een luie stoel. Eindelijk.

O ja, en eindelijk heeft ook hij een plekje, in z'n eigen holle stam, bedacht door de hovenier: onze uil.

nagekomen

We wilden wel klaar zijn, met onze mooie kamers, maar dat lukte niet meteen. Want er was de hal. Met een trap die niet liep, en door de bouw afgetrapt bovendien.

Er is gerekend, door de trappenfabriek, met een computer, en de trap kon beter. En goedkoper. Dus hij moest toch, en is nu gedaan, en gecombineerd met een boekenmeubel.

De architect had het idee, van de boekentoren, en timmerman heeft het gaandeweg bij elkaar getimmerd. Oerdegelijk, strak, praktisch en heel mooi.

Vooral nu alles ook nog prachtig in de verf is gezet in grijzen die kleuren bij de oude vloer. Die zoveel over zich heen heeft gekregen de afgelopen maanden.

Wij zijn weer helemaal blij - tussen november en nu een zee van verschil.

feestelijk einde!

Het is zover: vlak voor de Kerst zijn de mannen vertrokken, en lieten ons achter in een prachtig huis. Wat hun betreft bijna klaar, op een kraan en wat afwerking na. Voor ons begon het harde werken, kasten in elkaar zetten, dozen trap op trap af, vegen, stofzuigen, dweilen, vegen, stofzuigen, dweilen.



Het eerste en enige slachtoffer van de verbouwing viel in de laatste fase: de stofzuiger had het helemaal gehad na het opslurpen van kilo's gruis en stof. (In de winkel legde de verkoopster uit dat je voor zulk werk beter de stofzuiger van de buren kunt lenen :-) ) Ook wij werden er moe van, zoveel meters, zoveel dozen, zoveel lopen, zoveel sjouwen... zo groot als het geworden is. Maar ook: zo mooi!



De slaapkamer delen we met duizenden bevriende boeken in hun oude vertrouwde kasten  - gepimpt door Claassenmannen en schilders tot een strakke wand. Onder een lamp van 160 margrieten liggen we te kijken naar ons balkenplafond 3 1/2 meter hoger. De kamer -slaapzaal eigenlijk- leent zich voor een bal, de tuinkamer ook, en de overloop zou ook een eetkamer kunnen zijn. Mooie ruimtes met nieuwe ramen die nieuwe uitkijkjes opleveren. Praktische bijkeuken, wasmachinehok, wc/douche - en alles schoon en strak.



De feestdagen waren niet lang genoeg om alles op orde te krijgen en bij te komen maar er is een heel nieuw jaar om de rest te doen. De trap, en de tuin, bijvoorbeeld.

Maar voor nu is het gedaan. Bijna alles op tijd, zonder nare verrassingen, met veel inzet en energie en fijne samenwerking en: een fantastisch resultaat. Dankzij die tientallen aardige en handige mannen (en één vrouw), die samen alles voor elkaar kregen en die ons steeds weer zeiden 'komt helemaal goed'. En dat was zo.

Dus: Riny, Bert, Serge, Toon, Mike, Thomas, Michael, Chris, Rudy, Hans, Bennie, Marco, Erik, Paul, Wim, Bart, Peter, Theo, Ingmar, Koen, Ramon, Frank, Frank, Theo, Wim, Jasper, Rob, Rob, Maarten, Hans, Frank, Lambert, Jo,  Joop, Jaap, Joyce - en al die anderen van wie wij de naam niet weten: veel dank!

Het nieuwe jaar beginnen we in een geweldig huis, en met de verbouwing eindigt ook dit verslag. Een complete fotoserie staat hier en laat zien hoe het zo gekomen is, van een begin met eindeloze zooi tot een stralende eind. Foto's blijven komen, maar het toetsenbord rust.

Tot slot, voor iedereen die heeft geholpen en meegeleefd: 

een heel mooi 2010!

vaste grond

We zijn er bijna, want de grond wordt gedaan. De tapijtleggers legden boven een tapijt van warm oranje, beneden wollig wit voor de tv. Langs alle plinten de bekende latten met enge puntige spijkertjes, het tapijt werd erop en ertussen geduwd, wat de versgeverfde plinten niet goed bekwam - maar de schilder, laconiek, had dat wel verwacht. Ze kregen nog een likje na.


Voor ons was het vooral slepen: eerst alles in de grote slaapkamer voor de tapijtleggers - en toen meteen alles er weer uit voor Bennie Bens, de man die houten vloeren maken kan.


Met z'n draagbare zagerij kwam hij, en brede planken voor de slaapkamervloer. Eén dag leggen, de dag erna het oliën en kleuren.  Ter plekke gemengd, de kleur afgestemd op balken en het lavendel van de schoorsteen.



Maar vooral, vooral om de twee spanten die er al bijna 300 jaar staan in hun volle glorie te laten uitkomen. Tegenover die oude rotten moet het nieuwe hout zich immers gedekt houden. Respect!

buiten gebeurt het!

Terwijl ze binnen vloerbedekking lijmen wordt ook buiten een nieuwe bodem gelegd: de bestrating langs het huis. Zoiets waar je niet aan denkt tot het te erg wordt. Het regenwater van het dak liep naar het huis, het diepste punt is vóór de deur, en vreemde stoepjes maakten het een kunst de kliko naar de straat te rollen.

Maar nu wordt de weg naar beneden mooi aflopend geplaveid met nieuwe rode waaltjes. Groter dan de ijsselstenen, kleiner dan de kloostermoppen, en echt van hier. De stratenkenners vinden dat er voor de deur moet wat anders moet, hardsteen bijvoorbeeld, en dus zorgen zij daarvoor.



De knikmops voert de stenen af en schept aarde en grind weg. De uitgediepte strook komt vol met prachtig geel zand waar paardebloemen geen brood van lusten. Dat zal niet duren want aarde komt hier uit de lucht vallen van de drie berken met hun vruchtjes en zaadjes en bladeren. Maar komend voorjaar hebben we een strak straatje.



Tegen de voorkant van het huis mogen de stenen er ook eindelijk weer dwars in, zoals ze altijd hebben gelegen. Drie maanden lagen ze op een berg naast het huis, en in die tijd zijn ze met 20% geslonken. Onze mooie stenen: weg! Het raadsel houdt iedereen bezig. Het kon niet en toch gebeurde het. Gestolen?

Voor die 2 ontbrekende meters moeten nu nieuwe oude stenen gezocht worden. Ook daar wordt voor gezorgd.

kwasten en blikken

En daar waren ze dan, de mannen van de laatste ronde: de schilders. Soms één, soms twee, soms drie. Boven moesten ze haasten omdat het tapijt ging komen, en dan is het wegwezen.

Het hele plafond deden ze: het gips net-niet-wit, het houten plafond tikje grijs. Muren zijn er niet veel, maar kozijnen wel, en plinten, in warm grijs. Schuren, plamuren, gronden, kitten, schuren, en liters liters verf. Waterverf tegenwoordig, die helemaal niet stinkt. Niks terpetinewalmen. Fijn voor ons en veel beter voor de schilders.

Er werd heel hard geverfd, de groothandel bleef nieuwe blikken aanvoeren. Een mens zou er duizelig van worden, van die uitstalling met zoveel potten en kwasten en flessen emmers en rollen.



Toch smeerden zij overal de goeie kleur op, en het werd heel mooi. Maar het mooiste werden de overbodige sta-in-de-weg schoorstenen. De ene bijgewerkt met nieuw oud stucwerk, wat een stucadoor in zijn strakke rechtlijnigheid niet maken kan. De andere gelaten voor wat ie was maar geschilderd in lavendel, of paarsgrijs -al naar gelang het licht. In al z'n nieuwe luister, compleet opgewaardeerd van het nutteloze ding dat ie was, heet ie je opgewekt welkom als je binnenstapt.



Beneden in de tuinkamer gaan ze verder, boven mogen de tapijtleggers aan het werk.

zonder rommel!

Na een week stucen was alles strak en wit, of grijs met witte stippen. Dat laatste daar waar gipsen muren zijn 'gefilmd' zodat ze naadloos zijn maar nog wel gips.

(Voor zware schilderijen is straks trouwens niet veel plaats met al dat gips. In de tuinkamer heb je dan een spijker van zo'n 20 cm nodig die dan in de gemetselde muur uitkomt tenslotte.)

We waren gewaarschuwd voor de losse handen van de stucadoors die stuc in de rondte slingeren - door bouwcollega's verguisd als kledderaars. Maar de werkelijkheid was heel anders. Kledderen deden ze absoluut niet! Serieus en keurig en precies werd er gewerkt, zonder rommel maken, en ook nog heel erg hard.

En ineens begrepen wij dat gewetensvolle afplakken. Dat is niet omdat ze gaan knoeien, welnee! zij weten wel beter. Het is omdat de anderen denken (en zeggen) dat ze alles onder smeren, daarom moeten ze wel elk latje en balkje nauwkeurig inpakken. Om te bewijzen dat ze echt netjes zijn, en achteraf geen verwijten te kunnen krijgen over vegen en klodders.

Dat de stucadoor geen fluitende Frans is, wordt ineens een stuk begrijpelijker. Niet alleen de strijd met water en stuc om rechte muren te maken, maar ook steeds je onterechte reputatie moeten rechtplakken - geen luchtig vak.

Ze verdienen het dat het hardop gezegd wordt: hoe netjes het ging en hoe mooi het is geworden.

wat niet op ons viel

Kijk, zoveel komt er tussen de kieren van de vloerplanken door in drie maanden bouwen. Opgevangen in het ruisende plastic in de slaapkamer. Stof, gruis, splinters en dooie beesten.

Zonder bouwen valt er natuurlijk ook van alles doorheen - langzamer maar toch: deze oogst van drie maanden zou toch ooit op ons hoofd gevallen zijn. Je krijgt er wel erge aandrang van om met de kitspuit alle kieren dicht te zetten.

en ziet, hij maakt alles wit!

Eindelijk is ie gekomen, de stucadoor. Twee mannen die alles wit en strak gaan maken.

De aanloop was het afplakken. Alom spreekt men met een mengeling van ontzag en afschuw over de stucadoors, als soort. Hun werk is moeilijk en onontbeerlijk - maar ze gaan naar verluidt als beesten tekeer.



Bij wijze van voorzorg is al wat in hun buurt komt en niet gestuct hoeft zorgvuldig afgeplakt. Dat duurde twee dagen ook door de minutieuze aanpak, met stukjes papier aan elkaar geplakt met rekbaar kleefband.



Waarom papier, vroegen wij ons? En deze mozaiekbenadering? Waarom geen lap plastic om de balk geslingerd? Overblijfselen van een oude stucadoorstraditie waarmee jonggezellen hun doorzettingsvermogen moesten tonen?

De balken zien er uit of ze een lapje om hebben met heel veel pleisters. Maar de stucadoors kunnen onbezorgd rauzen, morgen dan.

Vandaag hebben ze gefilmd: de gipsen wanden gladgestreken waar naden en schroefgaten zaten. Muren met mazelen!



Maar morgen alles wit en nieuw...